Zomerkoninkjes, zo prees een reclamejongen ooit Nederlandse aardbeien aan in een reclamecampagne in de jaren ’70. Deze bijnaam van de aardbei bleek een blijvertje, maar echte zomerkoninkjes zijn aardbeien al lang niet meer.
Tegenwoordig zijn aardbeien van Nederlandse bodem vrijwel jaarrond verkrijgbaar: het seizoen begint al in maart of april en loopt door tot ver in het najaar.
In twintig jaar tijd verdubbelde de aardbeienproductie ruimschoots: van 34 naar 78 miljoen kilo in het recordjaar 2020. Dat komt doordat er steeds meer geteeld wordt in kassen of tunnels. De glasteelt heeft inmiddels een omvang van 420 hectare in 2020. In 2000 besloeg dat oppervlak 110 hectare.
Veel aanprijzingen hebben aardbeien ook niet meer echt nodig. Ongeveer de helft van de aardbeienoogst wordt in Nederland verkocht. De afgelopen drie jaar groeide de totale consumentenverkoop met een derde. Goed nieuws daarbij is dat de aardbeienconsumptie niet ten koste gaat van het eten van ander zomerfruit.
De aardbei (fragaria ananassa) is een schijnvrucht en een kruising van twee Noord-Amerikaanse aardbeisoorten. Het rode gedeelte dat we eten, groeit vanuit de bloembodem, dat is het einde van de bloemsteel waarop alle delen van de bloem staan. De pitjes aan de buitenkant zijn de eigenlijke vruchtjes.
Aardbeien bevatten weinig calorieën, veel vitamine C, en ze dragen bij aan de inname van foliumzuur. De vrucht wordt al genoemd in geschriften van Romeinen als Plinius, Vergilius en Ovidius. De aardbei zoals wij die kennen, heeft zijn oorsprong in Bretagne halverwege de 18de eeuw. Het meest geteelde ras in Nederland en België is Elsanta, met ‘dochter’ Soneta. Andere rassen zijn: Daroyal, Korona(!), Vimeza en Lambada.
[Bronnen: CBS, GfK en GroentenFruitHuis]
